Χθες συνειδητοποίησα για πρώτη ίσως φορά ότι ο Πειραιάς έχει θάλασσα. Αν ζούσα στην Αθήνα θα ευχόμουν να ζούσα στον Πειραιά όπως τώρα εύχομαι και ονειρεύομαι ξένες θάλασσες χωρίς να βλέπω αυτήν που έχω ήδη μπροστά μου.... Με μόνο σκοπό να βρεθώ κοντά της περπάτησα ως την πλαζ Πειραϊκής- κατ'ευφημισμό θα έλεγα πλαζ. Κατηφόρισα το δρομάκι ως εκεί. Εκεί την είδα, όμορφη, απέραντη. Κάθισα στο παγκάκι χαζεύοντας τον καινούριο φίλο μου, έναν καφέ αλητάκο που κοιμόταν αμέριμνος. Παρατήρησα την ανάσα του, βαθιά, ήρεμη. Αναρωτήθηκα τι ονειρεύεται. Ο ήλιος απέναντί μου, χλωμός, χειμωνιάτικος...με τις ηλιαχτίδες του να περνούν τα σύννεφα όπως στα βιτρώ μιας εκκλησίας. Και μετά είδα τους γλάρους, λευκοί, ελεύθεροι, βούταγαν με ορμή στην θάλασσα. Και άλλοτε πάλι ξεκουράζονταν ήρεμοι στην επιφάνειά της, ανάλαφροι επιπλέοντας σαν μικρά χάρτινα καραβάκια. Στοχάστηκα για λίγο την απλότητά τους. Κατάλαβα πολλά για την ειλικρίνειά τους. Η πόλη πίσω μου συνέχιζε να ζει στους τρελούς ρυθμούς της, τα spreads ανέβαιναν και κατέβαιναν, οι πολιτικοί εξακολουθούσαν να κάνουν δηλώσεις. Ήταν όλα τόσο μακριά...ή μπορεί εγώ να ήμουν για λίγο μακριά τους. Τα σύννεφα σαν πυκνές μπάλες βαμβακιού κάλυπταν τον ουρανό ταξιδεύοντας ήρεμα. Τότε πίστεψα ότι όλος ο κόσμος μπορεί να έχει ειρήνη. Ξαφνικά ο ήλιος χάθηκε πίσω από τα σύννεφα...και η θάλασσα έγινε ασημένια, ασήμι ανεκτίμητης αξίας. Κάθισα εκεί για λίγη ώρα καπνίζοντας το τσιγάρο μου. Και ευχήθηκα και για άλλες παρόμοιες ημέρες.

Καλή χρονιά, καλή αρχή!

Θα ξεκινήσω με το συνηθισμένο Καλή Χρονιά, Ευτυχισμένο το 2011 κλπ κλπ, τα γνωστά που λέγονται σε αυτές τις περιπτώσεις...Η αλήθεια είναι πως σκεφτόμουν και μάλιστα είχα πολλές φορές επεξεργαστεί και άλλες τόσες φανταστεί μία πιο πρωτότυπη έναρξη....Κι ενώ τα είχα όλα έτοιμα στο μυαλό μου, φαίνεται ότι δαπάνησα αρκετή φαιά ουσία στο να διαλέξω εμφάνιση για τούτον εδώ τον τόπο, διαλέγοντας κάτι το "φυσιολατρικό" θα έλεγα, καθώς απλώνεται το χορτάρι πίσω από αυτό εδώ το κείμενο,  κι έτσι δηλώνω- ή τουλάχιστον πιστεύω ότι δηλώνω- ότι αγαπώ την φύση- εκ του μακρόθεν προς το παρόν και ότι πιστεύω στην δύναμή της, ώστε ξέχασα που ακριβώς πήγαινα. Αυτό που μου συμβαίνει δηλαδή συνήθως, να τα προετοιμάζω όλα στην φαντασία μου, να είμαι πανέτοιμη για μία εντυπωσιακή  πρεμιέρα και μετά τσαφ ως δια μαγείας να μην θυμάμαι πια τον λόγο όλης αυτής της διαδικασίας. Νά, δείτε, μου έχει κολλήσει από σήμερα το πρωί ότι ο προορισμός μου τελικά είναι να ασχοληθώ με την ζαχαροπλαστική. Έκανα και την σχετική έρευνα στο διαδίκτυο, επισκέφτηκα σελίδες σχολών , μέχρι που ένιωσα εξάντληση από την αναζήτηση και τελικά κουράστηκα πριν αρχίσω και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα εδώ. Δεν πειράζει όμως, τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν είναι αυτός ο σκοπός μου, ο εντυπωσιασμός εννοώ. Καθόλου μάλιστα. Αντίθετα, το ζητούμενο είναι η λήθη. Η λήθη του εαυτού και του κόσμου. Αν γίνει αυτό, κέρδος θα είναι. Γιατί τα στημένα δεν μου αρέσουν καθόλου. 

Καλή χρονιά σε όλο τον κόσμο, με λιγότερο εγωισμό και περισσότερο ενδιαφέρον για τον διπλανό μας, σε όλους τους τομείς, όσο συνηθισμένα και αν ακούγονται όλα τούτα.